ADHD en overweldigd voelen – en wat je dan kunt doen

Je kent het wel.

Gisteren liep alles lekker, vandaag lijkt het alsof je hoofd en lijf je verraden.

Alles voelt zwaar. Je bent overweldigd en snapt niet waarom.

Voor mensen met een neurodivergent brein zoals ADHD en ADD komt dit extra hard binnen.

Jouw alarmsysteem staat gevoeliger afgesteld.

Dat is geen defect — dat is hoe jij werkt.

In dit blog leg ik je uit waarom je je zo voelt, waarom dat volkomen logisch is en nog belangrijker, hoe je hiermee om kunt gaan zodat je weer beweging krijgt.

Stel je voor: je bent aan het werk, alles loopt. Je zit lekker in de flow.

's Avonds doe je iets waar je blij van wordt – sporten, dansen, buiten zijn.

Alles klopt. Je gaat slapen met een voldaan gevoel.

En dan… Je wordt wakker.

“Fuck… wat is hier aan de hand?”

Zonder waarschuwing voel je de druk. Je hoofd weet niet waar te beginnen.

Je lijf is zwaar. Je gedachten donker.

Gisteren ging alles goed, en nu voelt alles zó zwaar.

Je kijkt naar buiten en de grijze lucht lijkt zich samen te persen op je borst.

Je wil wel. Echt. Je had plannen, hoop, ritme.

Maar het lukt niet. Je zit vast. Vast. Vast.

En dan stel je jezelf de vraag:

“Waarom voel ik me zo?

Wat is er mis met mij?”

Niks.

Er is niks mis met je.

Je systeem is gewoon overbelast. En daar is iets aan te doen.

Je bent scherp afgesteld.

En dat is geen zwakte, maar een kenmerk van hoe jij in elkaar zit.

Bij ADHD, HSP (hoog sensitief persoon) en HB (hoogbegaafd) komt informatie harder binnen. Er zijn natuurlijk wel verschillen en overeenkomsten bij ADHD, HSP en HB

Geluid, licht, emoties, gedachten... het lijkt allemaal tegelijk aan te staan, zonder filter.

Alsof je zenuwstelsel op hoogspanning draait.

Je bent afgesteld op een bepaalde manier.

Dat komt door je brein, je zenuwstelsel – die twee zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Je hebt een alarmsysteem ‘gekregen’ dat zó gevoelig is, dat het al afgaat bij het minste of geringste. Alsof er brand is, terwijl er alleen een kaarsje aanstaat.

En dat alarm klinkt hard.

Het zet alles op scherp. Soms zó scherp, dat je helemaal blokkeert.

Die overprikkeling komt voort uit hoe jij waarneemt en verwerkt.

De combinatie van je gedachten, je lijf, en je gevoel kan zomaar exploderen – of imploderen.

En dan gebeurt het: je raakt overspoeld.

In plaats van actie komt er stilstand.

Je ligt plat. Letterlijk of figuurlijk.

En het voelt alsof je geen andere keuze hebt dan gewoon... even niet meer kunnen.

Herken je dit?

"Is dit normaal?"

"Waarom voel ik me zo?"

"Wat is er mis met mij?"

"Waarom lukt het me niet, terwijl ik zo hard m’n best doe?"

Het zijn vragen die ik vaak hoor.

En eerlijk? Ze snijden door alles heen.

Maar het lastige is: het waarom is meestal niet de juiste vraag.

Het is namelijk zo.

Jouw systeem staat aan.

Je bent overspoeld. Je alarmsysteem is afgegaan.

En dan is het niet helpend om daar middenin te gaan analyseren waarom dit nu precies gebeurt.

De betere vraag is: Wat ervaar ik nu?

En vervolgens:

Wat heb ik nú nodig om even stil te staan, te voelen, en opnieuw richting te bepalen?

Niet oplossen, maar opmerken. Niet fixen, maar vertragen.

Vanuit daar ontstaat ruimte. En die ruimte heb je nodig om weer verder te kunnen.

Je wilt graag een oplossing maar je denkt:

“Ik kan dit niet.”

“Ik voldoe niet.”

“Ik ben te complex.”

“Ik heb hier geen ruimte voor.”

“Dit is vast voor anderen, maar niet voor mij.”

Als je zulke gedachten herkent, weet dan: je bent niet zwak, je saboteert jezelf.

Een praktisch voorbeeld is dat je met ADHD, HSP of HB moeite heb met focus.

Herkenbaar?

En dat doe je niet expres. Het is een patroon dat ooit ontstaan is – in je brein, in je gedachten, misschien zelfs als overlevingsstrategie.

En het goede nieuws is: die gedachte is niet de baas over jou.

Je kunt jezelf betrappen op zo’n gedachte.

Je kunt ‘m zien, erkennen, en jezelf vragen: Helpt dit mij echt?

Of trekt het me naar beneden? En dan... kun je kiezen.

Wat zou een alternatief zijn?

Iets dat jou steunt, iets wat wel klopt bij wat je nu nodig hebt?

Als je dát kunt doen – dat moment van bewustzijn creëren – dan heb je iets groots bereikt. Dan heb je een opening gemaakt.

Een richting. En dan mag je zelf kiezen: ga ik een stap zetten?

Dat is geen trucje. Dat is groei.

Jezelf zijn.

Jezelf overtreffen.

En daarvoor is één ding essentieel: zelfcompassie.

Dat is de bodem waarop zelfvertrouwen kan groeien.

Wanneer je plat ligt, of overweldigd raakt door alles wat er op je afkomt, schiet je vaak in een reflex.

Je wil vechten, vluchten of je valt stil.

Alles in je roept: “Weg hier, ik trek dit niet.”

Maar het eerste wat je dan mag doen... is erkennen.

Zeg tegen jezelf: “Ik ben overweldigd.”

Niet oordelen, niet fixen. Alleen benoemen.

Dit kan voelen als een ADHD verlamming.

Daarna komt de adem.

Adem rustig in, één of twee seconden, diep naar je buik.

Zucht uit. En herhaal dat. Adem en zucht.

Je vertelt je lijf: “Je bent hier. Je bent veilig.”

En als er dan ruimte komt, heb je een keuze.

Wil je meer basis, meer grond onder je voeten? Aard dan.

Zet je voeten stevig onder je heupen. Voel de vloer.

Voel je voeten, voel je benen, voel je contact met de aarde.

Of wil je juist loskomen uit de verstijving?

Beweeg. Verplaats jezelf. Al is het maar een paar meter.

Beweeg je armen, draai je hoofd, kijk om je heen.

Voel je haar, je buik, je rug, je spieren. Kom terug in je lijf.

En als laatste… neem een reflectiemoment.

Kijk terug op wat er net gebeurde.

Geef jezelf een compliment.

Je hebt het overleefd. Je hebt stappen gezet – of zelfs niets gedaan, en dat ook toegestaan. Je hebt gezien dat het vanzelf weer minder werd.

Zo’n moment voelt alsof de wereld vergaat, maar duurt meestal niet lang.

En door die paar stappen te zetten, kun je het afronden.

Niet gehaast, niet gedwongen – maar vanuit rust weer verder, richting wat jij echt wil.

Allereerst: ik ken deze gevoelens.

Niet uit een boek, maar van binnenuit.

Ik heb zelf ADHD. Ik ken die torenhoge lat. De kritische stem.

Als jij nog twijfels hebt of je ADHD hebt?

Herken je deze misschien?

De neiging om altijd maar door te willen, ook als je lijf en hoofd al lang op zijn.

Mildheid is niet vanzelfsprekend voor mij – het is iets wat ik heb moeten leren.

En dat heb ik niet van huis uit meegekregen.

Het is iets wat ik heb geleerd tijdens mijn opleiding tot vitaliteitskundige, inmiddels alweer tien jaar geleden. Die opleiding – en de jaren erna – hebben mij geleerd hoe je op een wetenschappelijk onderbouwde én mensgerichte manier omgaat met stress, emoties en zelfzorg.

Geen droge theorie, maar praktisch getoetst. En bovenal: toepasbaar in het echte leven.

Alles wat ik jou leer, pas ik zelf ook dagelijks toe.

En het mooie is: dit kun jij ook leren. Het kost tijd – en dat is helemaal oké.

Daarom heb ik verschillende trainingen ontwikkeld, zowel online als offline.

We zoeken samen naar wat bij jóu past. Wat jou helpt.

En weet je het nog niet zeker? Twijfel je of dit iets voor jou is?

Dan nodig ik je uit voor een gratis match call. Gewoon even voelen of het klikt.

Overweldigd zijn betekent niet dat je zwak bent.

Het betekent dat je systeem jou iets wil vertellen.

Dat je vol zit. Dat je overloopt.

Dat je een anker nodig hebt.

Niet om stil te blijven liggen, maar om weer op te kunnen staan.

De stappen die je vandaag gelezen hebt, zijn klein. Maar ze zijn niet niks.

Erkennen. Ademen. Aarden. Bewegen. Reflecteren.

Het zijn geen wondermiddelen – maar wel richtingaanwijzers.

En elke keer dat je ze toepast, geef je jezelf iets terug.

Ruimte. Adem. Keuze.

Je hoeft dit niet alleen te dragen.

En je hoeft niet te wachten tot je “klaar” bent om hulp te vragen.

Je mag beginnen met één gedachte: “Ik hoef het niet meer alleen te doen.”

Dit blog heb je niet voor niks aangeklikt. Je herkende je misschien in dat plotselinge gevoel van vastzitten, terwijl het gisteren nog goed ging. Je voelt die frustratie: Waarom lukt het me nu niet?

Dat is precies waarom dit ertoe doet.

Want hoe vaker je deze cyclus ervaart zonder tools, hoe meer het gaat vreten aan je zelfvertrouwen, je energie en je levensplezier.

En weet je waarom ik je hiermee kan helpen?

Omdat ik daar zelf heb gezeten.

Omdat ik weet hoe het is om alles te willen en tegelijk niet meer te kunnen.

En omdat ik inmiddels al tien jaar anderen help om niet alleen te overleven, maar ook weer te léven – met rust, ruimte en richting.

Dus als je voelt: “Ik wil hier iets mee doen” – dan is dit je uitnodiging.

Bekijk op het gemak mijn ADHD coaching aanbod is.