ADHD en verlamming: vast in je hoofd, vast in je lijf en als willen niet genoeg is

Je kent het wel.

Je staat op, maakt plannen, weet precies wat je zou moeten doen... en toch gebeurt er niets.

Je voelt de drang om te beginnen, maar je lichaam lijkt niet mee te willen.

Je hoofd zegt "kom op", maar je systeem zegt "nee".

Je wilt wél, maar je kúnt niet. En dat is slopend.

Voor mensen met ADHD of ADD (meestal de naam voor vrouwen met ADHD) is dit geen onbekend terrein.

Sterker nog: het is vaak dagelijkse kost.

Wat voor anderen simpel lijkt — even een taak oppakken, starten, doorgaan — kan voor jou aanvoelen als het beklimmen van een berg zonder uitrusting.

In dit blog neem ik je mee in wat er écht gebeurt als je blokkeert.

Waarom het niets met luiheid of onwil te maken heeft.

En vooral: wat je kunt doen om langzaam, stap voor stap, uit die verlamming te komen.

Zodat je niet alleen wilt... maar ook weer kúnt.

Je zit daar.

Aan de keukentafel. Of op de bank.

De taak ligt klaar. Je weet precies wat je wilt doen. En toch... gebeurt er niets.

Je staart. Voelt de onrust. Maar je lijf en hoofd lijken niet mee te werken.

Alsof iemand de stekker eruit heeft getrokken.

Je wílt wel. Echt. Maar je kunt niet.

Dit is geen luiheid of onwil. Dit is verlamming.

Een stille strijd tussen wat je denkt te moeten (o.a. negatieve overtuigingen met ADHD spelen hier een rol in) en wat je systeem op dat moment aankan.

Tussen intentie en uitvoering zit een onzichtbare muur.

En juist dat maakt het zo pijnlijk. Je begrijpt jezelf niet.

Waarom lukt het niet?

Waarom zet je die stap niet?

Die vraag knaagt.

Want ergens wéét je dat je het zou kunnen — en toch kom je niet vooruit.

Je wilt iets oppakken.

Een simpele taak misschien. Maar zodra je eraan denkt, ontstaat er mist.

Gedachten schieten alle kanten op. Je begint te twijfelen.

"Is dit wel het juiste moment?" "Doe ik het goed genoeg?" "Wat als het mislukt?"

Wat eerst helder leek, voelt nu als een doolhof.

Dit innerlijke conflict is geen aanstellerij. Het is een bekend patroon bij ADHD.

Je brein maakt overuren en tegelijkertijd... gebeurt er niets. Je staat stil.

Daar speelt dopamine — een belangrijke boodschapper in je hersenen — een grote rol.

Bij ADHD werkt dat systeem anders.

Dopamine helpt normaal gesproken bij focus en motivatie, maar als dit minder actief is, voelt starten als een zware klim.

En zonder duidelijke of directe beloning?

Dan lijkt je brein te zeggen: "Laat maar."

Het is dus niet zo dat je niet gemotiveerd bent.

Het is dat je brein het startsein simpelweg niet kan geven.

Je wilt wel in actie komen. Echt.

Maar je lijf lijkt het niet te snappen.

Alsof je benen te zwaar zijn, je armen niet willen bewegen en je hoofd vol watten zit.

Het is geen kwestie van simpelweg 'gewoon doen'.

Je lichaam zegt: "Stop. Niet nu."

Zelfs als je hoofd roept: "Ga nou!"

Dit is overspoeling.

Te veel prikkels. Te veel gedachten. Te veel verwachtingen — allemaal tegelijk.

In plaats van helderheid ontstaat er kortsluiting. Bekende term voor mensen met ADHD die zich overweldigd voelen.

Je weet niet meer waar te beginnen. Alles voelt als teveel. En dus... doe je niets.

Niet omdat je lui bent.

Niet omdat je niet gemotiveerd bent.

Maar omdat je systeem je beschermt tegen nóg meer overload.

Dat is frustrerend. Want stilstand voelt voor jou misschien als falen.

Maar biologisch gezien is het een slimme — en vaak noodzakelijke — pauzeknop.

Je brein is net een orkest.

En de executieve functies zoals focus problematiek bij ADHD? Dat zijn de dirigenten.

Zij zorgen ervoor dat taken op het juiste moment beginnen, soepel verlopen en netjes worden afgerond.

Maar bij ADHD is die dirigent er soms even niet.

Of hij zwaait zo chaotisch dat niemand meer weet wat de bedoeling is.

Je weet wat je wilt doen.

Je weet misschien zelfs hoe je het moet doen.

Maar het lukt niet om het plan om te zetten in actie.

Beginnen is lastig.

Doorzetten kost energie.

En afronden? Dat raakt vaak helemaal uit zicht.

Dit gaat niet om onwil. Dit gaat om een brein dat moeite heeft met schakelen.

Het is alsof je GPS telkens opnieuw moet opstarten terwijl je al onderweg bent.

Frustrerend? Zeker.

Maar het is óók te begrijpen.

En begrijpen is de eerste stap naar jezelf minder hard beoordelen als het (even) niet lukt.

"Als je echt wilt, dan lukt het toch wel?"

Dat hoor je vaak. Misschien zeg je het zelfs tegen jezelf.

Maar zo werkt het niet bij ADHD.

Motivatie is er wel. Soms zelfs in overvloed.

Maar motivatie alleen is niet genoeg als je brein geen brug kan slaan naar actie.

Bij ADHD werkt motivatie namelijk anders. Twijfel je over ADHD?

Nou laat ik je vertellen dat wat nu niet urgent is, lijkt automatisch minder belangrijk.

En wat geen directe beloning oplevert? Dat verdwijnt snel uit beeld.

Bovendien komt er een extra laag bij: angst.

Want als je iets héél graag wilt, kan de angst om te falen verlammend werken.

"Wat als het niet lukt?" of "Wat als het niet perfect is?"

Juist die combinatie — weinig dopamine én hoge druk vanuit jezelf — zorgt voor blokkade.

Je wilt wel. Je durft misschien ook wel. Maar je systeem zegt: "Even niet."

De oplossing zit 'm niet in harder pushen.

Maar in slimmer en zachter plannen.

In microdoelen, in beginnen zonder dat het perfect hoeft, in jezelf ruimte geven.

Want motivatie komt vaak pas... als je al in beweging bent.

Zie je wel. Je kunt het niet."

"Waarom krijg jij nou nooit iets gewoon voor elkaar?"

Herkenbaar?

Die stem in je hoofd is hard, streng en onverbiddelijk.

En juist die innerlijke criticus maakt starten nóg moeilijker.

Elke keer dat je probeert te beginnen, staat hij klaar.

Met twijfels.

Met oordelen.

Met de dreiging van falen.

En wat doet dat met je?

In plaats van dat je jezelf een duwtje geeft, trap je juist op de rem.

Beter niet beginnen, want dan kun je ook niet falen.

Beter uitstellen, want dan hoef je jezelf niet opnieuw teleur te stellen.

Dit patroon is dodelijk voor je motivatie én voor je zelfbeeld.

Wat helpt?

Niet vechten tegen die stem, maar hem herkennen en verzachten.

Door simpelweg te zeggen: "Dank je, maar ik kies nu even voor mildheid."

Begin klein.

Zeg tegen jezelf: "Ik doe wat ik kan, en dat is genoeg voor nu."

Perfectie is niet nodig om te starten. Zelfcompassie wél.

Want als jij zachter wordt voor jezelf, krijgt die criticus steeds minder grip.

Je hebt nu gelezen wat er allemaal speelt als je vastloopt.
Dat het geen onwil is. Geen luiheid.

Maar een complex samenspel tussen hoofd, lijf en emoties.

En toch... wil je verder. Je wilt door die verlamming heen.
Dat begint niet met grote stappen, maar juist met klein, vriendelijk en haalbaar.

Hier zijn manieren om weer beweging te creëren — hoe minimaal ook:

Erken het gevoel.
Zeg tegen jezelf: "Ik wil wel, maar ik kan nu even niet." Erkenning haalt de druk eraf.

Maak de stap kleiner.
Echt kleiner. Nog kleiner. Tot het bijna te simpel voelt. Twee minuten iets doen is beter dan niets.

Gebruik een timer.
Geef jezelf toestemming om na een paar minuten te stoppen. Vaak zul je merken dat je toch doorgaat.

Doe iets anders wat licht voelt.
Beweging op zich helpt. Iets kleins doen (afwas, korte wandeling) kan het startpunt zijn voor meer.

Kijk mild terug.
Wat heb je wél gedaan vandaag? Benoem het bewust. Ook kleine dingen tellen.

Je bent niet lui.

Je bent ook niet gek.

Wat jij voelt, is herkenbaar voor velen met een neurodivergent brein.

En er is iets aan te doen.

Dat begint met helderheid, mildheid en de juiste stappen – niet in één keer perfect, maar stap voor stap.

Onthoud: willen is niet altijd kunnen.

Maar als je begrijpt waarom iets niet lukt, ontstaat er ruimte.

En in die ruimte begint herstel, beweging, richting.

Ik ben Michell – vitaliteitskundige én coach voor mensen met een gevoelig of druk hoofd. Wil jij aan de slag met jouw blokkades, plannen of energie?

Lees hieronder over de "gratis trainingen", "thema trainingen" en bekijk hier de mogelijkheden om met mij samen te werken.

Plan gerust een match call in en ik help je graag verder.