ADHD bij mannen – Hoe herken je het en wat is typerend voor mannen?

ADHD bij mannen wordt vaak gemist of verkeerd begrepen.
Toch zijn er duidelijke signalen: moeite met concentratie, snel afgeleid, innerlijke onrust of moeite met emotieregulatie.

Vraag je je weleens af of er iets anders is met jou?

Of waarom het lijkt alsof jij altijd nét wat onrustiger, impulsiever of chaotischer bent dan anderen?

Misschien heb je ooit gedacht: "Heb ik ADHD?" — maar schoof je die gedachte weer weg. Vooral bij mannen wordt ADHD vaak laat of helemaal niet herkend. Toch kan het veel verklaren.

In dit blog lees je hoe ADHD bij mannen zich vaak anders uit dan je misschien denkt, welke signalen erop kunnen wijzen, en wat je kunt doen als je jezelf hierin herkent.

Misschien voel je het nu ook.

Een soort onrust.

Irritatie.

Alsof je iets moet doen, maar je weet niet wat.

Alsof je hoofd zegt: kom op, ga aan de slag, en tegelijk fluistert: het wordt toch niet goed genoeg. Je wilt het goed doen, alles kloppend krijgen, maar het voelt alsof je blijft hangen in denken, twijfelen, zoeken.

Misschien herken je dat eindeloze analyseren. Alles overdenken, maar nergens rust vinden. Als je ontspant, doe je 'niets'. Als je inspant, ga je all-in – en ben je daarna gesloopt.

Er is geen balans.

Alleen maar gas geven of crashen.

En ondertussen ben je gewoon moe.

Moe van jezelf. Moe van het proberen.

Moe van het gevoel dat je nooit helemaal goed bent zoals je bent.

Als je dit herkent – blijf lezen. Dit blog is er voor jou. Niet om je te veranderen, maar om je helderheid, erkenning en misschien wel een beetje rust te geven.

Zodat je weet: je bent niet gek, je bent niet alleen – en er is iets aan te doen.

ADHD bij mannen is vaak minder subtiel zichtbaar dan bij vrouwen.

Het gaat niet alleen om het stereotype beeld van de hyperactieve jongen of de drukke man. ADHD kan zich ook uiten als continue innerlijke onrust, snel afgeleid zijn, moeite met focus, en impulsief reageren.

Veel mannen met ADHD ervaren hun brein als een motor die altijd aanstaat — er is geen "uitknop".

Deze constante mentale activiteit kan leiden tot vermoeidheid, frustratie en uiteindelijk gevoelens van falen of minderwaardigheid.

Voor de buitenwereld lijken ze misschien gewoon onrustig of ongeconcentreerd, maar vanbinnen is het een voortdurende strijd om grip te krijgen op gedachten en emoties.

Bij vrouwen uit ADHD zich vaak meer intern.

Ze worden doorgaans minder vaak gediagnosticeerd, simpelweg omdat hun symptomen minder zichtbaar of storend zijn. Denk aan dromerigheid, faalangst, overmatig perfectionisme of emotionele overprikkeling.

Mannen laten ADHD vaker extern zien: sneller boos, impulsiever, zoekend naar prikkels. Dat maakt dat hun gedrag eerder wordt opgemerkt — én bekritiseerd.

Waar vrouwen eerder als "emotioneel" worden bestempeld, krijgen mannen met ADHD vaker het etiket "lastig" of "onvolwassen".

Die verschillen zorgen ervoor dat mannen op latere leeftijd vaker worstelen met schuldgevoelens en schaamte over hun gedrag.

Het is niet altijd eenvoudig.

De meeste mannen met ADHD leren namelijk al jong om hun symptomen te maskeren. Toch zijn er signalen die vaak terugkomen. Denk aan moeite met luisteren, snel afgeleid zijn in gesprekken, ongeduld, snel gefrustreerd raken of moeite met plannen en organiseren.

Ook relatieproblemen en problemen op het werk komen vaak voor.

Veel mannen voelen zich snel overweldigd door verantwoordelijkheden, waardoor ze taken uitstellen of vermijden.

Daarnaast ervaren ze geregeld innerlijke leegte of verveling, wat kan leiden tot het opzoeken van risico's of het aangaan van impulsieve acties.

Veel mannen met (misschien) ADHD herkennen het maar al te goed: je hoofd staat nooit stil. Zelfs op rustige momenten — op de bank, onderweg, of net voor het slapen — blijft het gaan.

Gedachten die springen.

Dingen die je verkeerd hebt gedaan.

Taken die nog gedaan moeten worden.

Wat je nog moet zeggen. Of gewoon... chaos.

Het is alsof je brein op een soort interne snelweg zit, zonder afrit.

Maar wat is dat nou?

Bij ADHD is er vaak sprake van een verminderde werking van de remfunctie in je brein. Dat betekent dat het filteren van prikkels — zowel van buiten als van binnen — moeilijker is.

Alles komt binnen.

Alles krijgt prioriteit.

Alles vraagt aandacht.

Dat maakt dat je continu schakelt, zonder pauze.

Het gevolg?

Moeite met focussen op één ding tegelijk.

Snel afgeleid door gedachten, geluiden of gevoelens.

Een constante drang om bezig te zijn, of juist vastlopen in overweldiging.

Moeite om rust te vinden, zelfs als je moe bent.

En dat "altijd aan staan" vreet energie.

Want zelfs als je lichaam rust, is je hoofd bezig met verwerken, plannen, zorgen maken of simpelweg doordraaien.

Belangrijk om te weten:

Dit is geen gebrek aan wilskracht. Het is geen slechte gewoonte. Het is een neurologisch kenmerk van hoe ADHD zich uit. Dat te weten maakt het niet ineens makkelijk, maar het haalt wel de zwaarte van de zelfkritiek af.

Je hoeft niet harder te proberen om je hoofd stil te krijgen — je mag andere manieren gaan zoeken om ermee om te gaan.

Denk aan:

Acceptatie dat het er is.

Momenten plannen voor ontprikkeling.

Leren herkennen wanneer je volloopt.

Lichamelijke activiteit inzetten om je brein ruimte te geven.

Daarmee komt er geen uitknop — maar wél meer grip.

Misschien heb je het jezelf al honderd keer verweten.

Dat je lui bent.

Dat je geen discipline hebt.

Dat je niet gemotiveerd genoeg bent.

Of misschien hebben anderen het voor je gedaan.

Ouders, leraren, partners, bazen.

Altijd die blikken of opmerkingen: "Waarom doe je niet gewoon wat je moet doen?"

Maar hier is wat je moet weten: je bent niet lui. Je bent niet dom. Je bent ook niet onverschillig. Je brein werkt anders.

ADHD is geen karakterfout.

Het is een andere manier van informatie verwerken en reageren.

Dat betekent dat dingen die voor anderen vanzelf gaan — zoals plannen, focussen of op tijd starten — voor jou niet vanzelfsprekend zijn.

En dat mag je jezelf eindelijk eens niet meer kwalijk nemen.

Begrijpen hoe jouw brein werkt, is geen excuus.

Het is een begin.

Een manier om zachter te worden voor jezelf en eindelijk eerlijk te kijken naar wat je nodig hebt.

Boosheid.

Soms lijkt het er zomaar te zijn.

Een opmerking van iemand, iets wat niet lukt, vertraging in je dag... en voor je het weet, barst het los.

Frustratie, irritatie, of complete woede.

Veel mannen met ADHD kennen dit maar al te goed.

En tegelijk voelen ze zich er vaak schuldig of beschaamd over.

"Waarom kan ik me niet gewoon normaal gedragen?" of

"Waarom schiet ik steeds zo uit?"

Maar hier komt het belangrijke besef: dit hoort erbij. Dit is normaal bij ADHD.

Dat wil niet zeggen dat je het maar moet accepteren of dat je geen verantwoordelijkheid hebt.

Maar het betekent wel dat het geen zwakte of karakterfout is. Het is een gevolg van hoe je brein werkt.

Waarom komt boosheid zo snel?

Je brein heeft moeite om prikkels te filteren → je raakt sneller overbelast.

Impulsiviteit maakt dat je sneller reageert, zonder na te denken.

Moeite met emotieregulatie zorgt ervoor dat emoties sneller en intenser aanvoelen.

Chronische stress maakt je tolerantie voor tegenslag lager.

Je zit dus eigenlijk dichter op die grens dan mensen zonder ADHD.

En dat verklaart waarom je soms ineens explodeert — of juist implodeert.

En nu?

Weten dat dit onderdeel is van hoe jouw brein werkt, kan helpen om minder hard voor jezelf te zijn. Maar nog belangrijker: je kunt er wel degelijk invloed op krijgen.

Door beter te leren emoties te reguleren.

Niet door emoties te onderdrukken of te negeren, maar door te leren voelen, pauzeren en kiezen.

Dat is niet makkelijk. maar het is wel mogelijk.

Misschien herken je dit.

Je wilt het goed doen op je werk, in je relatie of in vriendschappen, maar het lijkt alsof het steeds misgaat.

Misverstanden.

Afspreken en dan vergeten.

Te veel of juist te weinig zeggen.

Opdrachten beginnen en niet afmaken.

Uitvallen of je juist compleet terugtrekken.

Dat is niet omdat je geen moeite doet.

Het heeft alles te maken met hoe ADHD je vermogen tot verbinding beïnvloedt.

Bijvoorbeeld:

Snel afgeleid → je mist signalen of haakt af in gesprekken.

Impulsief reageren → je zegt dingen die je niet zo bedoelt, maar ze komen wel hard aan.

Onrust → je vindt het moeilijk om 'gewoon' samen te zijn zonder iets te doen.

Moeite met plannen en organiseren → je komt afspraken niet na of vergeet belangrijke momenten.

Emotieregulatie → frustratie of boosheid zorgen voor verwijdering.

Voor je het weet ontstaat er afstand. Of je zet zelf die afstand.

Want wie wil er nou steeds weer uitleggen dat je "het niet zo bedoelde"?

Het pijnlijke is: vaak wil je juist verbinding.

Maar je brein maakt het ingewikkelder dan je wilt.

En dat frustreert — jou én de mensen om je heen.

Wat helpt?

Erover communiceren als het kan.

Begrijpen dat dit geen kwestie is van onwil.

Zelf meer zicht krijgen op je patronen, zodat je bewuster kunt kiezen hoe je reageert.

Dat betekent niet dat je nooit meer iets verkeerds zult zeggen of vergeten.

Maar het opent wel de deur naar relaties die beter aansluiten bij hoe jij in elkaar zit.

Misschien heb je het jezelf al vaak genoeg gezegd.

“Morgen begin ik echt.”

“Ik moet het gewoon doen.”

“Waarom lukt het me nou nooit om het af te maken?”

Of je hoort het van anderen:

“Je hebt geen discipline.”

“Als je echt wilt, dan lukt het wel.”

“Je moet gewoon prioriteiten stellen.”

Maar hier komt het eerlijke verhaal:

Dat werkt dus niet bij ADHD.

Het is simpelweg hoe je brein werkt.

Het heeft niets te maken met wilskracht of karakter.

ADHD beïnvloedt o.a. de executieve functies.

Bij ADHD zijn die functies minder toegankelijk of minder efficiënt.

Dat zijn functies die je helpen plannen, ordenen, starten en volhouden.

Dat betekent:

Je overziet minder goed wat er allemaal moet gebeuren.
Je hebt moeite om af te maken wat je begonnen bent.

Je komt moeilijker op gang (startproblemen).

Je verliest sneller focus als je bezig bent.

Niet omdat je niet wilt.

Maar omdat het neurologisch moeilijker is.

En dat vraagt om andere strategieën dan "gewoon doen".

Dat erkennen betekent niet dat je niets kunt veranderen.

Maar het opent wél de deur naar realistischer verwachtingen en zachtere zelfspraak.

Wat vaak beter werkt:

Hulp inschakelen om overzicht te houden.

Kleine stappen en korte deadlines.

Visueel maken wat je moet doen.

Pauzes en beloningen inbouwen.

Discipline klinkt stoer, maar werkt averechts als je brein anders functioneert.

Slimmer omgaan met je brein werkt beter dan steeds strenger voor jezelf zijn.

Ken je dat?

Dagen of weken waarin je maar door dendert. Taken, prikkels, verwachtingen.

Alles stapelt zich op. En dan ineens... is het op. Je krijgt niks meer uit je handen.

Alles voelt zwaar.

Je kunt je nergens toe zetten. Alsof je hoofd gewoon zegt: "Stop. Genoeg."

Dat heet geen luiheid. Dat heet een shutdown.

En het is iets wat veel mannen met ADHD (her)kennen, maar zelden durven te benoemen.

Wat is een shutdown?

Een shutdown is als je brein en lichaam letterlijk op de rem trappen.

Na (te) lang op hoge toeren draaien, moet het systeem beschermen wat er nog over is.

Dat betekent:

Jezelf afsluiten van anderen.

Geen zin of energie meer om iets te doen.

Niet kunnen starten, hoe graag je ook wilt.

Soms zelfs fysieke klachten zoals vermoeidheid of hoofdpijn.

Waarom gebeurt dit bij ADHD vaker?

Je zelfregulatie kost veel energie → die raakt op.

Je brein filtert minder → je raakt sneller overprikkeld.

Je zet vaak door tot het echt niet meer gaat → en dan crasht het systeem.

Voor de buitenwereld (en voor jezelf) kan dat lui of ongeïnteresseerd lijken.

Maar dat is het niet.

Het is je brein dat zegt: "Ik kan even niet meer. Ik moet herstellen."

Wat helpt?

Erkennen dat dit gebeurt en dat het geen persoonlijke tekortkoming is.

Vroeger signalen herkennen zodat je niet steeds over je grens gaat.

Rust en herstel serieus nemen, ook al voelt dat nutteloos.

Onderzoeken hoe je gedurende de dag al kleine ontladingsmomenten kunt pakken.

Een shutdown is niet fijn. Maar het is ook niet het einde.

Het is een signaal. Geen straf.

Hoe beter je dit patroon leert kennen, hoe eerder je kunt ingrijpen en hoe minder vaak het je compleet overneemt.

Als jongen met ADHD groei je vaak op met het gevoel dat je "te veel" bent.

Te druk, te intens, te aanwezig. Als daar dan ook nog emotioneel afwezige ouders bij komen, wordt die ervaring versterkt.

Je leert jezelf aanpassen of afsluiten, omdat je merkt dat er weinig ruimte is voor jouw beleving. Er is niemand die je echt ziet of hoort.

Dit vormt de bodem voor diepgewortelde overtuigingen als "ik ben niet goed genoeg" of "ik moet het alleen doen".

De ADHD-symptomen worden daardoor niet alleen een neurologisch verhaal, maar ook een psychologisch en relationeel patroon. In de volgende sectie duiken we dieper in wat het betekent om op te groeien met emotioneel afwezige ouders.

Wanneer je opgroeit zonder ouderlijk toezicht, of met ouders die emotioneel afwezig zijn, dan doet dat iets met je. Misschien was er niemand die écht vroeg hoe het met je ging. Niemand die je leerde omgaan met je emoties. Geen veilige plek waar je kon landen.

Als kind leer je dan al heel vroeg dat je er alleen voor staat.

En dat draag je, vaak onbewust, mee. Het gevoel dat je anders bent dan anderen.

Dat je iets mist.

Dat je niet voldoet.

Dat jij het probleem bent.

En als je dan ook nog sociaal onhandig bent – of dat zo voelt – dan wordt het gat alleen maar groter. Je ziet anderen wél verbinding maken.

Vrienden maken. Relaties opbouwen.

En jij?

Jij voelt je aan de zijkant staan. Buitengesloten.

Niet omdat je dat wilt, maar omdat het gewoon... niet lukt.

En dat is nog zonder dat je brein op topsnelheid draait, zonder de afleiding, de onrust, de uitbarstingen.

Want dát is het tweede probleem.

ADHD, ADD, of een andere neurodivergente vorm van zijn – die maakt het allemaal nog ingewikkelder.

Wat voor anderen vanzelf lijkt te gaan, kost jou bakken energie.

Zeker als ADHD al zorgt voor extra gevoeligheid en moeite met reguleren, is opgroeien zonder emotionele steun een bijna onmogelijke opgave.

Dat je nu vastloopt, is dus geen zwakte. Het is een logisch gevolg.

Jongens hebben beweging nodig.

Fysiek contact. Vechten. Grenzen opzoeken én ze krijgen.

Niet om agressief te zijn, maar om te leren wat kan en wat niet.

Om hun kracht te leren kennen – en ook hun begrenzing.

En dat geldt des te meer als je een jongen bent die impulsief is, snel reageert, gevoelig is voor prikkels of regels moeilijk snapt.

Maar wat gebeurt er als dat nooit goed ontwikkeld wordt?

Als er thuis geen duidelijke grenzen zijn, of niemand die je even corrigeert zonder je af te wijzen?

Dan verzin je je eigen regels.

En die botsen vaak met hoe de wereld werkt.

Voor mannen met ADHD – zeker als die pas laat is gediagnosticeerd – is dit de stille strijd. Je wilt het goed doen, maar je bent nooit écht geleerd hoe.

En tegelijk voel je je klein als je gecorrigeerd wordt, of onzeker als iemand iets opmerkt.

Omdat het niet gaat om gedrag.

Het gaat om wie je denkt te zijn.

We praten vaak over ‘gelijke kansen’, maar laten we eerlijk zijn: niet iedereen start op nul. Sommige mannen beginnen hun leven al met een achterstand van dertig punten.

Niet omdat ze daar iets aan konden doen, maar gewoon... door waar ze zijn geboren, door wie ze opvoedden, door hoe er met ze is omgegaan.

Misschien groeide je op in een gezin waar liefde niet vanzelfsprekend was.

Misschien waren er veel ruzies, of was er een ouder die je emotioneel klein hield.

Misschien kreeg je te horen dat je lui was, dom, lastig, ongewenst.

Misschien werd er geslagen.

Of misschien werd er juist niets gezegd – en bleef het stil waar je warmte nodig had.

Dat laat sporen na. In je zelfbeeld. In hoe je relaties aangaat.

In hoe je jezelf ziet in de wereld.

En als je dan ook nog worstelt met ADHD, met concentratieproblemen, onrust, emotieregulatie, dan kan het voelen alsof je voortdurend tekortschiet.

ADHD bij mannen is niet alleen “druk zijn” of dingen vergeten.

Het is veel dieper. Veel stiller soms ook.

De grootste uitdagingen die ik zie – en zelf ook herken – zijn deze:

• Continue innerlijke onrust – je hoofd draait altijd.

• Impulsiviteit – doen of zeggen zonder nadenken.

• Ongeduld – alles moet nú.

• Emotionele intensiteit – snel boos, gekwetst of gefrustreerd.

En dan het gevoel dat je altijd tekortschiet.

Dat je het nooit goed genoeg doet.

Onderzoek – zoals dat van Sandra Kooij (VUMC/PsyQ) – laat zien dat onbehandelde ADHD grote gevolgen kan hebben:

• Meer verkeersongelukken

• Hogere kans op depressie, verslaving of suïcide

• Relatieproblemen en scheidingen

• Financiële problemen, gokken

• Conflicten, gewelddadige uitbarstingen

• Ongewenste zwangerschappen

• Leerproblemen, obesitas, eenzaamheid

Dat is geen doemdenken. Het is realiteit.

Maar het betekent ook: er is reden om dit serieus te nemen.

Omdat er iets aan te doen is.

Als je dit allemaal leest, kan het zwaar voelen.

Het constante gevecht in je hoofd. De boosheid die je overvalt. De moeizame relaties.

En soms dat moment waarop je gewoon even niets meer kunt.

Maar er is ook iets wat je mag weten: Je bent niet alleen. Dit is geen uniek falen van jou.

Dit is hoe het werkt als je ADHD hebt — zeker als man.

En hoe ingewikkeld dat ook is: er valt wél iets aan te doen.

Niet om jezelf te veranderen in iemand anders.

Maar om te leren hoe je beter met jouw brein kunt omgaan.

Om grip te krijgen op die delen van je leven waar het nu zo vaak schuurt.

Dat vraagt geen keiharde discipline of doorzettingsvermogen.

Dat vraagt vooral om slimmer leren omgaan met je patronen, emoties en relaties.

Daarom bied ik geen 'quick fixes', maar wel concrete trainingen aan die je stap voor stap op weg helpen.

Afhankelijk van waar jij nu het meeste last van hebt, kun je aanhaken bij wat past:

Bij mannen met ADHD is boosheid zelden gewoon boosheid.

Het is vaak overprikkeling. Onmacht.

Een emotionele overstroming waar je geen controle meer over hebt.

En daarna?

Schaamte. Spijt. Zelfafwijzing.

Wat je dan vaak hoort van mannen is dit:

"Het voelt alsof ik bezeten ben.

Alsof iets anders het overneemt. En ik kan het niet stoppen."

Dat is geen zwakte. Dat is een gebrek aan tools.

Een brein dat sneller vuurt dan je kunt bijhouden.

Je hoeft het niet allemaal tegelijk te doen.

Kies wat nú voor jou het verschil kan maken.

En weet: hulp vragen of stappen zetten betekent niet dat je zwak bent — het betekent dat je kiest om met jouw brein en leven aan de slag te gaan.

Wil je leren hoe je die overstroming eerder herkent en beter reguleert?

In de training "Grip op gevoel" leer je hoe je je emoties niet onderdrukt, maar wél beter stuurt.

En voor wie merkt dat stress vaak de aanstichter is van die boze uitbarstingen, is de training "Grip op stress" een waardevolle aanvulling.

Samen zorgen ze ervoor dat boosheid niet langer alles overneemt — maar een signaal wordt waar je mee om kunt gaan.

Als je ADHD hebt, en je worstelt met communicatie – het vinden van woorden, het reguleren van prikkels – dan raakt dat je relaties. Zeker de intieme.

Maar je hebt ook invloed.

Niet door harder je best te doen, maar door anders te gaan kijken.

Door te leren wat er echt speelt. Door jezelf serieus te nemen.

Dit raakt ook aan hoe lastig het soms is in relaties.

Daarover heb ik apart geschreven in mijn blog over ADHD en relaties.

Wil je praktisch aan de slag met hoe je jezelf en de ander beter begrijpt?

Dan is de training "Grip op relaties" een mooie start. Hier leer je hoe je vanuit rust en helderheid in verbinding kunt blijven — ook als het spannend of ingewikkeld wordt.

Misschien herken je jezelf in:

• Moeite met concentratie

• Uitstelgedrag of chaos

• Afleiding of hyperfocus

• Snel overweldigd zijn

• Impulsieve reacties

En ADHD komt zelden alleen.

Angst, somberheid, relatieproblemen – het haakt allemaal in elkaar.

Als vitaliteitskundige én ervaringsdeskundige weet ik hoe het is om als man te leven met een hoofd dat áltijd aanstaat.

Niet vanuit een handboek, maar vanuit het leven zelf.

En nee, je hoeft niet al ‘officieel gediagnosticeerd’ te zijn.

Als je jezelf hierin herkent, is dat genoeg om je serieus te nemen.
Wil je ontdekken hoe je meer grip krijgt op jouw dagelijks functioneren — op werk, doelen en prestaties?

Dan zijn Training "Grip op resultaat" en Training "Grip op prestaties" precies wat je nu kan helpen.

Grip op resultaat helpt je om in beweging te komen. Je leert hoe je makkelijker start, overzicht houdt en taken daadwerkelijk afrondt — zonder steeds te verzanden in uitstelgedrag of chaos.

Grip op prestaties is er juist voor als je al vol aan het gaan bent, maar merkt dat het je uitput. Daar leer je hoe je goed kunt blijven presteren, zonder jezelf voorbij te lopen of steeds over je grenzen te gaan.

Samen zorgen ze ervoor dat je niet alleen dingen gedaan krijgt, maar dat het ook op een manier gebeurt die goed voelt en vol te houden is.

Je hebt dit blog gelezen. En ergens... weet je het wel.

Je herkent jezelf.

In de onrust. In de chaos. In de frustratie.

Misschien ook in de boosheid. Of het terugtrekken. Of die schaamte achteraf.

En toch komt dan die ene vraag: "En nu dan? Wat moet ik hiermee?"

Logisch.

Want soms voelt het alsof je vastzit in een eindeloos gevecht.

Waar je nu staat, is ook logisch. Maar waar je heen kunt, bepaal je zelf.

Om die stap makkelijker te maken, heb ik verschillende manieren ontwikkeld waar je nu vrijblijvend mee kunt starten.

Van praktische oefeningen tot verdiepende gesprekken — precies wat je nu nodig hebt, op jouw tempo.

Lees hieronder even door wat ik allemaal aanbied.

In jouw geval is het gratis e-book "De 10 grootste uitdagingen van ADHD en hoe je ze oplost" een mooie eerste stap. Daarmee kun je meteen zelf aan de slag en ervaren wat voor jou helpt.

Of plan direct een match call in om te kijken wat jij echt nodig hebt.