ADHD in je relatie - Voor de partner zonder ADHD

Ik weet hoe het voelt.

Niet alleen als professional — maar vooral als mens.

Want ik bén diegene met ADHD. Ik ben de partner bij wie het hoofd altijd aanstaat.

Bij wie chaos, vergeetachtigheid, hyperfocus en emotionele pieken erbij horen.

En dat is niet altijd makkelijk.

Niet voor mij, en zeker niet voor mijn partner.

Ik schrijf dit blog voor jou.

Voor de partner die naast iemand met ADHD leeft.

Voor de partner die zich soms vergeten voelt.

Voor de partner die probeert te begrijpen, maar óók grenzen en rust nodig heeft.

Wat je hier niet vindt? Medische termen of oordelen.

Wat je wél vindt? Herkenning. Eerlijkheid. Erkenning dat het ingewikkeld is.

En handvatten die kunnen helpen om samen weer dichterbij elkaar te komen — zonder dat jij jezelf verliest.

Want wat je nu misschien voelt — moe, onzeker, gefrustreerd — is normaal.

Je bent niet gek.

Je bent niet alleen.

En er is iets mogelijk.

Voor jou. Voor jullie allebei.

Kleine noot vooraf:
In dit blog gebruik ik voor het gemak vaak 'hij' als ik het over de partner met ADHD heb.
Maar waar 'hij' staat, kun je net zo goed 'zij' lezen. ADHD komt voor in alle vormen en genders — en de dynamiek die ik beschrijf kan in elke relatie spelen.

Dit blog is voor mensen zonder ADHD. In mijn andere blog schreef ik voor de partner met ADHD in een relatie.

Misschien denk je dat wel eens.

Of fluister je het alleen in je hoofd. "Ik mag niets zeggen, want dan is het drama."

Of: "Als ik één keer aangeef wat ík nodig heb, is het alsof ik hem aanval."

En toch hou je van hem.

Of haar. Of wil je dat in elk geval blijven proberen.

Leven met een partner met ADHD of ADD is allesbehalve simpel.

Het vraagt veel. Soms te veel.

En niemand heeft je ooit verteld wat er allemaal bij komt kijken.

In dit blog wil ik je laten zien dat jouw gevoelens kloppen.

Dat jij er ook toe doet. En dat je keuzes mag maken, zonder schuld.

Omdat liefde niet alleen over aanpassing gaat – maar ook over wederzijds respect.

Je staat naast iemand die je liefhebt.

Maar soms voelt het alsof je er helemaal alleen voor staat.

Jij regelt.

Jij bewaakt de rust.

Jij vangt op.

En als je er iets van zegt?

Dan ontstaat er ruzie.

Of hij sluit zich af.

Of draait het zo om dat jij je schuldig gaat voelen.

Dat doet wat met je.

Het vreet energie.

Het maakt dat je je afvraagt: "Ben ik nou gek?"

Maar nee — jij bent niet gek.

Jij draagt simpelweg meer dan wat normaal is in een relatie.

En dat gebeurt vaker dan je denkt bij partners van mensen met ADHD of ADD.

Tegelijkertijd ziet ADHD er niet altijd hetzelfde uit.

Soms is het duidelijk en klassiek.

Je partner vergeet afspraken. Raakt spullen kwijt. Is chaotisch of impulsief.

Misschien is die overweldigd en klinkt voor jou als iets kleins.

Overweldiging bij ADHD is helaas nooit iets kleins.

Dat is lastig, vooral als jij telkens moet bijsturen.

Maar ADHD kan er ook subtieler uitzien.

Sommigen — misschien jouw partner — zijn juist de regelaars.

Altijd bezig, altijd plannen, altijd proberen te voorkomen dat het misgaat.

Altijd aan.

En precies dat is ook zwaar.

Want wie vangt hén op?

Wie zegt tegen hén: "Laat het nu maar even los"?

Of ADHD zich nu klassiek of juist als overcompensatie uit — voor jou als partner schuurt het.

Omdat jij mist wat je in een relatie zoekt:

Samen leven.

Samen delen.

Samen dragen.

Maar bij iemand met ADHD of ADD gaat dat vaak niet vanzelf.

Je ziet het terug in de dynamiek:

• Financiële chaos

• Sociale onhandigheid

• Impulsieve beslissingen nemen

• Snel verveeld raken of afhaken

• Moeite met grenzen respecteren

• Problemen in ouderschap of huishouden

• Intense ruzies of juist emotionele afstand

En daardoor voel jij je alleen.

Ongezien.

Niet belangrijk genoeg.

Dat dubbele gevoel — liefde én frustratie — is normaal.

En dat mag er zijn.

Jij doet ertoe. Ook in deze relatie.

Misschien heb je zelf ook je eigen struggles.

Misschien zit je gewoon tot over je oren in de stress.

Werk. Kinderen. Verwachtingen.

Je wilde gewoon een relatie die wérkt.

Die steun geeft. Die jou ook draagt.

Maar hoe langer het duurt, hoe vaker de ruzies komen — of juist het stilzwijgen — hoe meer jij gaat twijfelen.

En het verwarrende is: soms lijkt het alsof jij de enige bent die problemen ziet.

Alsof jij de zeur bent.

Alsof jij degene bent die alles kapot maakt door het steeds weer te benoemen.

Of, nóg verwarrender, alsof jij de oorzaak bent van de chaos.

Want communiceren is lastig als je partner ineens midden in een gesprek over iets anders begint.

Je vraagt iets kleins.

"Wil je dit even pakken?" of "Kun je me even helpen met dit?"

En voor je het weet is hij met van alles bezig — behalve met wat je vroeg.

Hij opent een keukenkastje, begint iets op te ruimen, loopt weg om ineens iets anders te pakken, stelt tussendoor een totaal andere vraag.

En jij?

Jij staat daar. Te wachten. Gefrustreerd.

Omdat je simpelweg vroeg om even één ding te doen.

Voor jou voelt het alsof hij je niet hoort.

Alsof wat jij vraagt niet belangrijk is.

Maar voor hem is het vaak geen onwil.

Zijn brein schiet gewoon alle kanten op.

Dat maakt het niet minder frustrerend voor jou.

Want jij wilde gewoon even hulp — geen chaos erbij.

Als je samen een film wilt kijken, maar hij na tien minuten op zijn telefoon zit.

Als hij fysiek aanwezig is, maar mentaal ergens anders.

Altijd in beweging. Altijd afgeleid.

En jij steeds harder moet trekken om samen te zijn.

Dat vreet aan je. Je voelt je machteloos.

Misschien trek je je terug.

Of probeer je nóg harder je best te doen.

Misschien ga je juist controleren, overnemen, pleasen.

Of je verdooft jezelf.

Gewoon even niet voelen.

Hoe je ook reageert — het komt vaak neer op dit:

Jij verdwijnt langzaam uit beeld.

Voor de ander en vooral voor jezelf.

Daarom is het zó belangrijk dat jij jezelf weer leert zien.

Dat je snapt waar gedrag vandaan komt (bijvoorbeeld door ADHD verlamming)
— maar óók waar jouw grenzen liggen.

Want alleen als jij jezelf blijft zien, kun je ook bepalen wat jij nodig hebt.

Voor jezelf.

En misschien, uiteindelijk, ook voor jullie samen.

Het klinkt misschien hard, maar leven met een partner met ADHD of ADD is alsof je een apparaat in huis hebt gekregen zonder gebruiksaanwijzing.

Het werkt anders.

Reageert anders.

En als je niet weet hoe het werkt, is het logisch dat er frustratie, miscommunicatie en verdriet ontstaat.

Veel partners denken dan ook: "Ik doe iets fout."

Maar vaak is er gewoon te weinig kennis over wat ADHD eigenlijk ís — en hoe het zich in een relatie uit.

ADHD gaat ook over:

• Moeite met schakelen → van het ene moment of onderwerp naar het andere

• Overprikkeling en emotionele intensiteit → snel geraakt en moeilijk kalmeren

• Uitstelgedrag en tijdblindheid → afspraken en deadlines verliezen hun betekenis

• Hyperfocus of juist afleiding → volledig opgaan in iets anders of totaal niet kunnen beginnen

• Dieperliggende schaamte en faalgevoelens → achter gedrag zit vaak onzekerheid

En dan gebeurt er dit:

Soms is je partner zó gefocust op iets, dat hij jou compleet vergeet.

Niet expres. Maar jij staat dan even niet op de radar.

Dat kan pijnlijk en verwarrend zijn.

Of je vraagt iets — simpel en klein — en hij start wel, maar strandt halverwege of gaat iets totaal anders doen.

Opstarten en afronden is lastig.

Voor jou voelt dat als niet serieus genomen worden.

Voor hem is het vaak onvermogen om te schakelen.

En dan is er nog het denken.

Zijn hoofd gaat snel. Vaak sneller dan dat van jou.

Jij wilt samen een plan maken, maar hij springt van idee naar idee.

Jij raakt het overzicht kwijt — hij is alweer drie stappen verder.

Als je dat niet weet, lijkt het alsof hij geen rekening houdt met jou.

Maar als je begrijpt dat dit typisch ADHD is, kun je gedrag minder persoonlijk gaan nemen.

Weten dat dit speelt betekent niet dat je alles moet slikken of accepteren.

Maar het helpt wel om vanuit inzicht te reageren, in plaats van uit frustratie of verwijt.

En dat maakt samenleven — én voor jezelf zorgen — een stuk lichter.

Misschien voelt het nu alsof jullie spreken in twee compleet verschillende talen.

Jij verlangt naar rust, duidelijkheid en samenwerking.

Je partner worstelt met schakelen, impulsen en focus.

En jij? Jij zit daar ergens tussenin.

Proberend om niet te veel te vragen, maar óók niet alles te slikken.

Dat schuurt.

Dat frustreert.

En dat maakt dat je je soms afvraagt of het ooit makkelijker kan worden.

Het goede nieuws?

Er zijn manieren om deze dynamiek te verzachten.

Niet door hem te veranderen.

Niet door jezelf volledig weg te cijferen.

Maar door anders te leren kijken naar wat er gebeurt.

Door beter te begrijpen wat ADHD in het dagelijks leven betekent.

En door concrete strategieën te gebruiken om misverstanden, ruzies en verwijdering te voorkomen.

In het volgende stuk geef ik je een mini-handleiding.

Geen pasklare oplossing — maar wel een startpunt.

Zodat je weet wat wél kan werken.

Voor hem. Voor jou. Voor jullie samen.

Soms zie je het gebeuren.

Hij is overprikkeld.

Alles komt tegelijk binnen. De toon wordt scherp of er komt helemaal niets meer uit.

Op dat moment helpt het niet om in discussie te gaan of oplossingen aan te dragen.

Wat helpt wel?

• Erken wat je ziet. Zeg bijvoorbeeld: "Ik zie dat het je even te veel is."

• Geef rust, maar blijf nabij. Laat merken dat je er bent, maar dring niet aan.

• Vraag wat nodig is in plaats van het in te vullen. Zeg bijvoorbeeld: "Wil je dat ik je even met rust laat?"

• Maak afspraken over hoe lang. Tijd geven is fijn, maar ook duidelijkheid is belangrijk. Vraag daarom: "Hoe lang wil je even voor jezelf?"

• Kom later terug op het onderwerp. Als de storm is gaan liggen, is er weer ruimte voor verbinding.

Maar soms… zie je het helemaal niet.
Je partner lijkt stil of afstandelijk, en jij vraagt je af: "Is hij boos? Is er iets?"

Dan is het extra belangrijk om niet zelf in te vullen wat er speelt.
Ga er niet automatisch vanuit dat het iets met jou te maken heeft of dat er een probleem is.

Wat helpt wel?

• Vraag wat er aan de hand is — zonder aannames. "Ik merk dat je stil bent. Speelt er iets, of wil je gewoon even ruimte?"

• Bied keuze en duidelijkheid. "Wil je dat ik je even met rust laat?" of "Zullen we er straks op terugkomen?"

Overprikkeling of dichtklappen (freeze) zijn geen onwil — het is onvermogen om op dat moment normaal te reageren.

In al het schakelen, opvangen en aanpassen is het makkelijk om jezelf te vergeten.
Maar jouw behoeften doen er ook toe.

En misschien nog wel belangrijker:
Het is niet de bedoeling dat je partner moet raden wat jij nodig hebt.
Of dat je het alleen maar inslikt.

Wat helpt?

• Wees expliciet. Gebruik de ik-vorm: "Ik heb nu even tijd nodig om..."

• Geef aan wat jíj nodig hebt — los van wat je partner doet. Bijvoorbeeld: "Ik heb nu even tijd voor mezelf nodig." of "Ik ga vanavond wat eerder naar bed voor wat rust."

• Maak het helder en zonder oordeel. Niet: "Jij maakt me gek, ik moet weg." Maar wel: "Ik merk dat ik wat afstand nodig heb om op te laden."

• Neem eigenaarschap. Dit gaat om jouw grenzen en jouw energie — niet om de ander te veranderen.

• Blijf mild en duidelijk. Je mag voor jezelf zorgen zonder je schuldig te voelen

• Vraag om terugkoppeling. "Kun je herhalen wat ik zei, zodat ik weet dat het aankomt?"

• Herinner op een niet-beschuldigende manier. Niet: "Je luistert nooit." Wel: "We hadden afgesproken dat..."

Duidelijkheid is belangrijk als communicatie moeizaam gaat.

Jij mag ook ruimte innemen.
Niet als straf voor de ander — maar als liefdevolle keuze voor jezelf.

Dit gebeurt vaak.

Hij zei "ik doe het straks" — maar het gebeurde niet.

Voor jou voelt dat als niet belangrijk zijn of genegeerd worden.

Maar bij ADHD is dit vaak geen onwil, maar vergeten of het verliezen van overzicht.

Wat helpt?

• Benoem hoe het voor jou voelt. Zonder te verwijten. "Ik merk dat ik teleurgesteld ben dat het niet gebeurd is."

• Werk samen aan reminders of routines. Maak het makkelijker voor hem om het te onthouden.

• Vraag hoe je kunt helpen. "Hoe kan ik je helpen dit wél te laten lukken?"

Samenwerken werkt beter dan frustratie uiten — ook al voelt dat soms tegennatuurlijk.

Soms zit je partner er middenin. ADHD bij mannen kan zelfs iets basaals zijn, als:

Een taak lukt niet.

Er is overweldiging.

Er is iets misgegaan.

En dan is er frustratie. Veel frustratie.

Misschien wordt hij kortaf, onredelijk of boos.

Misschien slaat hij dicht en zegt niets meer.

Wat op dat moment níet helpt? Bagatelliseren.

Zeggen dat het wel meevalt. Of dat hij zich aanstelt.

Voor iemand met ADHD is dit geen klein probleem.

Op zo'n moment voelt het alsof álles fout gaat.

Alsof falen onvermijdelijk is en hij de controle volledig kwijt is.

Wat helpt wél?

• Erken het gevoel. Zeg bijvoorbeeld: "Ik zie dat dit je echt frustreert."

• Blijf rustig en oordeel niet. Zijn reactie zegt iets over zijn binnenwereld, niet over jou.

• Bied rust of afstand aan. Soms is er alleen maar ruimte nodig om te kalmeren.

• Stel voor om het later op te pakken. Maak het concreet: "Zullen we dit straks samen opnieuw bekijken?"

Frustratie hoort erbij als dingen steeds weer niet lukken.

Het is niet simpel op te lossen — en het mág zwaar en ingewikkeld voelen.

Maar juist door er niet overheen te stappen, maar het serieus te nemen, ontstaat er uiteindelijk weer verbinding.

ADHD betekent dat starten én stoppen lastig kan zijn.

Wat helpt?

Weet dat nee niet altijd nee is. Soms is "nu niet" gewoon echt "nu lukt het niet".

Geef tijd om te schakelen. Dwing geen directe actie af.

Spreek af wanneer je er op terugkomt. "Oké, laten we hier na het eten nog eens naar kijken."

Rust en voorspelbaarheid helpen meer dan pushen.

Sommige vrouwen met ADHD, vinden het super lastig om grenzen te verwoorden.

Dus respecteer die, ook van de mannen natuurlijk.

ADHD betekent dat starten én stoppen lastig kan zijn.

Wat helpt?

• Weet dat nee niet altijd nee is. Soms is "nu niet" gewoon echt "nu lukt het niet".

• Geef tijd om te schakelen. Dwing geen directe actie af.

• Spreek af wanneer je er op terugkomt. "Oké, laten we hier na het eten nog eens naar kijken."

Rust en voorspelbaarheid helpen meer dan pushen.

Jij doet ertoe.

Sta voor wie je bent en wat je nodig hebt.

Zorg dat er respect is voor jouw grenzen en gevoelens.

Weet dat liefde en grenzen samen kunnen bestaan.

ADHD vraagt om flexibiliteit.

Maar jij hoeft jezelf niet te verliezen.

Leven met een partner met ADHD of ADD is geen makkelijke route. Het vraagt veel. Maar het vraagt óók dat jij jezelf niet kwijtraakt onderweg.

Niet verharden.

Niet alles slikken.

Maar ook niet opgeven.

Wees duidelijk. En empathisch.

Bagatelliseer niet wat je voelt.

Begrijp waar gedrag vandaan komt. Zonder het te rechtvaardigen.

ADHD draait om overprikkeling, controleverlies en zelfregulatie.

Dat is context, geen excuus.

Maar als je dat snapt, kun je zachter reageren.

En tegelijk steviger staan.

Want jij hebt recht op rust.

Op liefde. Op respect.

Op gezien worden.

Op balans.

Samen verder kijken — of juist beginnen waar jij nu staat

Je hoeft het niet alleen uit te zoeken.

Soms is het al helpend om erover te praten met iemand die dit kent — van binnenuit én professioneel.

Ik specialiseer me al jaren in het begeleiden van mensen met ADHD.

Maar ik help net zo vaak partners en mensen zonder ADHD.

Want wat ik doe is gebaseerd op wetenschap, psychologie en vooral: het echte leven.

Of jouw brein nu anders of juist 'neurotypisch' werkt — patronen doorbreken en nieuwe manieren vinden kan altijd.

Wil je samen ontdekken wat er nu voor jou of jullie kan helpen?

Bekijk onderaan deze pagina gerust alles wat ik aanbiedt.

Voor nu even handig:

Dit gratis e-book "Ontwerp je beste leven met of zonder AD(H)D" raad ik sowieso ten zeerste aan om te bekijken en te gebruiken.

Dit is echt voor jouzelf gemaakt. Het draait om jou autonomie.

Afhankelijk van waar jij nu het meest in vastloopt, kan ik je daarnaast op verschillende manieren ondersteunen waarvan ik denk dat die voor jou relevant kunnen zijn.

Bekijk gerust de volgende trainingen:

"Grip op stress"— als je merkt dat je constant 'aan' staat en moeilijk kunt ontspannen
"Grip op gevoel" — als emoties vaak hoog oplopen of je overweldigen
"Grip op Relaties" — als de dynamiek tussen jou en je partner steeds schuurt
"Traject Meesterwerk" — voor wie het dieper wil aanpakken en echt structureel patronen wil veranderen

Of wil je eerst samen verkennen wat voor jou nu passend is?
Plan dan hier jouw match call.

Soms is één goed gesprek al genoeg om helderheid te krijgen en weer richting te vinden.

Kleine stappen maken vaak al een groot verschil.